Zoals in mijn vorige blog ik beschreef dat ik positief gestemd was naar de toekomst, had ik op dat moment niet kunnen weten wat er allemaal stond te gebeuren, dat ik voor een nieuwe grote uitdaging zou komen te staan. Mijn hele wereld stond op zijn kop toen mijn man besloot bij mij weg te gaan. Op dat moment was ik een thuisblijf moeder met 3 kinderen. Jeetje geen baan, op dat moment bang dat ik dakloos zou zijn en heel veel verdriet. En wat helemaal mijn hart brak was het verdriet van mijn kinderen. Alles wat ik over mezelf had geleerd en wat ik had geleerd over het omgaan met mijn ADHD moest ik in een sneltreinvaart gaan toepassen om te zorgen dat ik en mijn kinderen een goede stabiele toekomst zouden hebben. Een emotionele achtbaan, iedereen die het heeft meegemaakt weet meteen wat ik hiermee bedoel. Iemand met ÀHDH beleeft emoties erg intens. Een intense emotionele achtbaan dus. Als je hierbij ook nog alle Corona problemen bij telt dan ben ik trots op hoe ik me heb gehouden in de achtbaan. Ook letterlijk want als alleenstaande moeder van 3 jongens kom je er niet onderuit om in de Efteling mee te gaan in de achtbanen. En ik kan wel zeggen dat ik ze inmiddels niet meer zo eng vind. En ik heb gemerkt dat ik heel sterk ben en heel veel aankan. Ik heb een leuke baan gevonden in het onderwijs, een eigen huisje. Zolang je maar meebeweegt met de achtbaan waar je in zit. Ik ga de komende blogs schrijven over wat ik allemaal meemaak in de soms leuke en soms minder leuke achtbaan waar ik in zit. Dus tot snel!